Polecane książki

[survivor26]

Albo "Zbrodnie roślin" i "Zbrodnie robali"? Dowcipne i pouczające. No chyba, że założymy, że nie powinni zdobywać tego rodzaju wiedzy, tzn. czym można kogoś otruć .

O, to też fajne! oglądałam w sieci i zamierzam kiedyś nabyc dla dzieci i/lub siebie... idą wakacje, ciepło, robale w natarciu, młodzież będzie mogła od razu praktycznie sprawdzić zdobytą wiedzę

[MaGorzatka]

Tylko nie albumy żadne, które się kurzą na półkach. A może Rafała Kosika - Feliks, Net i Nika - cała seria jest 14 tomów. Chyba, że 15 latki za stare na to?

Za stare.

Chciałam Wam się zdemaskować, że jestem na ukończeniu "Ojca chrzestnego" w wydaniu słuchalnym.
No i teraz będzie spowiedź: to mój pierwszy raz.
Bo niby zaczynałam kiedyś, książka w domu była i jest, ale chyba jakoś to nie był ten czas. Co gorsza - i filmów właściwie nie oglądałam. No może tak pobieżnie, jednym okiem i jednym uchem i bez zaangażowania, bo zawsze uważałam, że ekranizacje literatury powinno się oglądać po przeczytaniu tejże. Gdybym więc zaczęła od filmu, to źle bym się z tym czuła.
Powieść bardzo mi się podobała, zdecydowanie jest to pozycja z czasów, gdy książki pisali pisarze. A czytają m.in.: Janusz Gajos, Adam Woronowicz, Łukasz Simlat, Kamilla Baar, Tomasz Kot, Borys Szyc.
A teraz z apetytem (i czystym sumieniem) zasiądę do filmów.

[paputowy dom]

Jakub Małecki "Rdza", "Dygot".

[zuzanna2418]

Taka książka: "Czy psychodeliki uratują świat?" Macieja Lorenca.
Autor poprzez rozmowy z naukowcami, lekarzami, terapeutami (nie w Polsce, żeby było jasne, głównie w USA, UK, Szwajcarii) zajmującymi się badaniem leczniczego wpływu substancji psychoaktywnych takich jak LSD, MDMA zwana popularnie extasy, psylocybina odkrywa przed czytelnikiem zupełnie nowe spojrzenie na tzw. narkotyki. Żeby było jasne, są to osoby szanowane w świecie nauki i medycyny, prowadzące legalne badania w najsławniejszych ośrodkach naukowych po uzyskaniu wszelkich oficjalnych zgód. Badania nad tymi substancjami zostały całkowicie zaniedbane na wiele lat z powodu penalizacji ich posiadania wprowadzonej w latach 60-tych. Okazuje się jednak, że ich kontrolowane przez fachowców, świadome stosowanie w ramach terapii daje doskonałe rezultaty w leczeniu np. niektórych uzależnień, stresu pourazowego, depresji, klasterowych bólów głowy, lęku przed śmiercią pacjentów z chorobami nowotworowymi. Ponadto mogą spowodować pewne zmiany mentalne ujawniające się większa empatią, kreatywnością, otwarciem na ludzi.
Niezależnie odpytywani rozmówcy zgodnie wskazują na fakt ogromnego błędu, jaki popełniono zakazując w czambuł dostępu do tych substancji. Spowodowało to, poza brakiem rozwoju naukowego, niekontrolowany rozwój czarnego rynku i nielegalny obrót substancjami zanieczyszczonymi innymi związkami chemicznymi, powodującymi poważne skutki zdrowotne. Natomiast czyste substancje psychodeliczne są w zasadzie nieszkodliwe, jeśli stosuje się je jak leki, pod nadzorem specjalisty.
Pozostaje żałować, że kilka dziesięcioleci zmarnowane zostało z powodu zakazu, który nie zlikwidował zainteresowania używaniem "rekreacyjnym" psychodelików, a spowodował ich zejście do podziemia i utratę kontroli nad ich wytwarzaniem i dystrybucją. Być może psychiatria byłaby zupełnie gdzie indziej niż jest teraz.
No i jeszcze jedno, rozmówcy są także zgodni co do tego, że duża przeszkodą w ewentualnej produkcji leków psychodelicznych jest fakt nakierowania koncernów farmaceutycznych na jak największy zysk ze sprzedaży. Psychodeliki nie są substancjami przyjmowanymi długofalowo, ich efekt terapeutyczny osiąga się odbywając kilka sesji w roku, więc produkcja takich farmaceutyków jest zupełnie nieopłacalna.
Ciekawa książka, pokazująca, że bezmyślne zakazy, brak edukacji, manipulacja faktami i wmawianie nam w czambuł, że narkotyki to wyłącznie trucizna i śmierć, prowadzi do wykluczeń pewnych dziedzin medycyny z postępu i do pozostawiania wielu cierpiących bez skutecznej pomocy.

[survivor26]

Idę szukać na Legimi w takim razie

Ja nadal jak małpa, która odkryła czytnik, czytam kompulsywnie po 300 książek rocznie, ale większość to sianko przepływające bezinwazyjnie przez mózg. Między nim zdarzają się złote źdźbła, których kompilację wkrótce przygotuję i Wam polecę

[survivor26]

A tymczasem i znienacka wpadła mi książka, którą muszę podzielić się już To "Nie ma" Mariusza Szczygla, niegdyś bezpretensjonalnego prezentera Polsatu, którego karierę z zachwytem obserwuję od wielu lat. Z zachwytem i zdumieniem, bo okazał się jak agat, z wierzchu zwykły szary kamień, jakim był w polsatowskich czasach, ale w środku wszystkie barwy tęczy. Ma niesamowity dar słowa, opisywania rzeczy zwykłych w sposób poruszający coś głęboko w duszy, a kwintesencją tego poruszenia jest właśnie "Nie ma" - książka o stracie. Zarówno wielkiej, całożyciowej, jak i pozornie drobnej, ale też na całe życie wpływającej. To tom krótkich opowiadań-reportaży o ludziach znanych, ale i zwykłych żyjących koło nas. Czasem ich strata jest nieoczywista, czasem ich życie jest bardzo prozaiczne, na pierwszy rzut oka niezawierające niczego wartego opisania. I czasem dopiero po przeczytaniu całego opowiadania dociera do czytelnika, to co było niewidoczne.

Trudno jest tę ksiązkę opisać, tak jak trudno jest opisać poczucie straty - mnie się z recenzją nie bardzo udało, Mariuszowi Szczygłowi z opisami straty udało się wyśmienicie. Więc po prostu zachęcam do czytania, z ostrzeżeniem, że ta ksiązka siedzi potem w sercu jak drzazga, trochę chciałoby się ją usunąć, ale trochę perwersyjnie chce się ją mieć.

[zuzanna2418]

O, to super, czekałam na niezależną recenzję tej ksiązki! M. Szczygła dotychczas znałam z literatury czechofilskiej takiej jak Laska Nebeska, Zrób sobie raj czy Gottland. Oraz z reportaży. I uważam, że pisze świetnie, a przy tym nie odyma się i nie odlatuje do świata pięknoduchostwa jak J. Dehnel.

[MaGorzatka]

Też uwielbiam pisanie Szczygła, wszystko przeczytałam i przede mną ta nówka.

[survivor26]

O, to super, czekałam na niezależną recenzję tej ksiązki! M. Szczygła dotychczas znałam z literatury czechofilskiej takiej jak Laska Nebeska, Zrób sobie raj czy Gottland. Oraz z reportaży. I uważam, że pisze świetnie, a przy tym nie odyma się i nie odlatuje do świata pięknoduchostwa jak J. Dehnel.

apropos, czytałaś najnowszego Dehnela? ja tak, ale nie mogę napisać recenzji, bo nie wiem co o tej książce myślę Ma świetne momenty, ma fajny pomysł, ale globalnie to jest taka jak kariera autora, zaczyna się obiecująco, a potem to już różnie... I za dużo w niej misji chyba...

[zuzanna2418]

Nie, nie kupiłam, chyba za dużo naczytałam się zapowiedzi/ recenzji i na książkę już nie mam ochoty. Coś jak z próbowaniem potraw w czasie gotowania, żeby potem już nic nie móc zjeść

[paputowy dom]

Pati właśnie czytam "Nie ma" Szczygła. Jest tak jak napisałaś. Boli, szarpie a nie można przestać czytać.

[zuzanna2418]

Ja dziś rekomenduję Małgorzatę Szejnert i jej "Wyspę Klucz" . To co prawda nie nowa pozycja, ale przeczytałam ją teraz i jestem pod ogromnym wrażeniem. Styl niektórych zniechęca, trochę kronikarsko-reportażowy, ale ja akurat go lubię. Jest to opowieść o historii miejsca wyjątkowego, miejsca nadziei i rozpaczy milionów emigrantów przybywających z całego świata do Stanów Zjednoczonych. Na wyspie Ellis u wybrzeży Manhattanu na przełomie XIX i XX w. funkcjonowała stacja przyjmowania uciekających przed biedą, wojną, beznadzieją (Ellis Island Receiving Center). Ludzi zdesperowanych, decydujących się na długą, wyniszczającą podróż statkiem na zatłoczonych pokładach po lepszy los.
Autorka opisuje kolejne lata zarządzania tym miejscem, jego metamorfozę, fale emigrantów w różnych okresach historii współczesnej, ale przede wszystkim portretuje tych, którzy z biletem w jedną stronę, z mizernym dobytkiem, z dziećmi stanęli "u bram Ameryki". Starzy, młodzi, wykształceni i kompletni analfabeci nie znający języka. Brudni, zawszeni, często chorzy. Bardzo, bardzo biedni.
Opisuje także pracowników tego miejsca, którzy patrzyli na ludzkie dramaty, rozdzielanie rodzin, często złe traktowanie emigrantów. Zmagali się z łapówkarstwem i handlem żywym towarem. Często starali się pomagać, wspierać, podpowiadać, czasem ułatwić wjazd kogoś, kto z powodów zdrowotnych czy finansowych na wpuszczenie nie miał szans. Czasem psychicznie nie wytrzymywali.
Fotografie zamieszone w książce potęgują wrażenie.
Przez cały okres działania stacji do Stanów Zjednoczonych wjechało kilkanaście milionów emigrantów.
https://www.nps.gov/elis/learn/historyculture/index.htm

[survivor26]

Czytałam, rzeczywiście świetna. Ale wszystko tej autorki jest świetne, ma tak wciągający sposób pisania, że nawet te jej książki, które dotyczyły tematyki nie do końca mnie interesującej przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Mi najbardziej podobała się właśnie "Wyspa Klucz" i "Usypać górę" - o Polesiu.

[zuzanna2418]

Ja do tej pory czytałam tylko "Czarny Ogród".

[zuzanna2418]

Dziś rekomenduję książkę Mariusza Surosza "Pepiki. Dramatyczne stulecie Czechów". Wydanie z ubiegłego roku rozszerzone o kilka dodatkowych rozdziałów.
Jestem zdania, że za mało interesujemy się naszymi południowymi sąsiadami, choć czasem fala czechofilli wzrasta, za sprawą Hrabala, Havla czy Nohavicy. Wyszukuję zatem literaturę, która mi trochę moje własne oczy otworzy i horyzonty poszerzy.
Po Mariuszu Szczygle przyszedł czas na innego Mariusza.
Książka ta to zbiór opowieści o ważnych postaciach historii współczesnej Czechów i Słowaków, pisana językiem polskim najwyższej próby, dzięki czemu czyta się "wygodnie" mimo dużej ilości informacji, dla mnie nowych w przeważającej części .
Czytamy o Prezydencie Masaryku, ale i o jego żonie Amerykance. O pisarzu Karelu Capku i o ojcu zjednoczenia Czech i Słowacji astronomie Milanie Stefaniku. Mamy tu też postaci z ciemnej strony historii jak Karl Hermann Frank krwawy dowódca SS w Protektoracie Czech i Moraw.
Stereotypowo postrzegane różnice pomiędzy Polakami i Czechami można określić słowami:" Myśmy się chcieli bić, a oni chcieli żyć". I wcale nie uważam, żeby ta druga postawa była zła. Szalony, totalitarny wiek dwudziesty Czechów nie oszczędzał. Książka pozwoli z pewnością spojrzeć innym okiem na naszych sąsiadów.